"Jestem Zelo!" Bang i Zelo. 001

Zapraszam na moje nowe opowiadanie. Tym razem jest o B.A.P.

***

− I co ja mam z panem zrobić, panie Choi? Kolejny rozbój.. kolejna bójka.. Nie możesz się tak zachowywać.

− Ale to nie była moja wina! − broniłem się.

− Wiem to, ale − westchnął. − rada pedagogiczna twierdzi, że albo znajdziesz jakieś zajęcie na rozładowanie energii, ale będę musiał wyrzucić Cię ze szkoły.

− Co proszę?! − wstałem gwałtownie z krzesła, prawie je przewracając.

− Spokojnie, panie Choi.

− Jestem Zelo − naburmuszyłem się.

− Rozumiem, rozumiem.

− No dobra. Postaram się nie rozrabiać − poczochrałem moje blond włosy.

− Mam nadzieję, Zelo, bo nie chcę Cię wyrzucać ze szkoły. Jesteś zdolny i nie chcę stracić tak wartościowego młodzieńca.

− Spokojna Twa rozczochrana − skierowałem się do drzwi. − Nie zawiodę Cię, dziadziu − zachichotałem.

− Ja Ci dam dziadziu!

− Oj tam, oj tam. Nie przesadzaj.

− Doigrasz się kiedyś! − krzyknął za mną, ale nie zatrzymałem się. Zaśmiałem się i wyszedłem na korytarz. Poprawiłem mój czarny plecak z ćwiekami i ruszyłem do klasy. Nawet nie zauważyłem, że już było po dzwonku. Wszedłem do klasy, a nauczyciel jak zwykle spojrzał na mnie zabójczym wzrokiem.

− Panie Choi Jun-Hong − zaczął. − cieszę się, że zaszczycił nas pan swoją obecnością na moich zajęciach, ale teraz proszę wyjść i skierować się do gabinetu dyrektora.

− Dopiero co stamtąd wróciłem − jęknąłem.

− Trudno, panie Choi. Proszę wyjść.

− No dobra. Idę − wyszedłem i znowu ruszyłem do gabinetu dziadzia. Wszedłem do niego bez pukania.

− Ile razy mam Ci mówić, że masz pukać − zirytował się.

− Dużo razy, dziadziu. A ile razy ja to olewałem?

Usłyszałem śmiech i odwróciłem głowę w tamtą stronę. Stał tam jakiś blondyn i jak tylko zobaczył mój wzrok pokazał mi znak „peace”. (inne tło, itd., itd... opisałabym ich, ale mi się nie chciało.. szczerość przede wszystkim – dop. aut.)

       Za nim do środka wszedł również blondyn, ale tamten poprawiał bluzę czy co to było.

Za nim do szli wszedł chłopak o blond włosach, cudnych oczach i bluzie czy kurtce z masą żółtych przy-pinek. Wyglądał tak słodko...

Później pojawili się jeszcze dwaj. Również blondyni.

Musiałem przyznać, że wyglądali zaskakująco. Byli tacy oryginalni, a nie jak reszta. Wszyscy patrzyli to na mnie, to na dziadziusia.

− Ach! Zapomniałbym − poczochrałem się w tył głowy. − Dziadzio Byunk-hu mnie przysłał.

− Za co znowu? − westchnął.

− Bo „spóźniłem się na lekcję” − zrobiłem cudzysłów palcami. − Dziadzio mnie nie lubi − pociągnąłem nosem.

− Dobra. Nie będziemy już męczyć pana od historii. Siadaj tylko mi nie przeszkadzaj − mruknął zrezygnowany.

− Dziękuję, dziadziu − zaśmiałem się i ruszyłem do „mojego” fotela na końcu pomieszczenia. Wyciągnąłem tablet, słuchawki, mój zeszyt do rysowania, przybory do tego i rozsiadłem się wygodnie. Włączyłem jakiś rap i zacząłem rysować a’la pokój dziadzia. Od zawsze potrafiłem rysować, ale nie chciałem iść w tym kierunku. Nagle poczułem czyjąś rękę na ramieniu. Ściągnąłem słuchawki i spojrzałem na tą osobę. Stał tam ten chłopak w czarnym sweterku, ten co wszedł jako pierwszy i się śmiał.

− Ładnie rysujesz − powiedział patrząc na mój zeszyt.

− Dziękuję − uśmiechnąłem się. − Jestem Zelo − podałem mu rękę.

− JongUp − uścisnął ją i usiadł koło mnie. − Dlaczego mówisz do Urahary „dziadzio”? − spytał.

− Bo to jest dziadzio. − zaśmiałem się.

− Mam dla Was propozycję.. A szczególnie dla Ciebie, Zelo − odezwał się nagle dyrektor. − Pan Bang − wskazał na tego słodziaka z przypinkami. − szuka jeszcze jednej osoby do zespołu taneczno-wokalnego. Mógłbyś do nich wstąpić. Wtedy rada pedagogiczna stwierdziłaby, że masz już zajęcie.

− Ja? − zdziwiłem się i podrapałem po policzku. − Ja nie umiem śpiewać.

− Słyszałem jak to „nie umiesz śpiewać”.

− No.. Nie umiem − podrapałem się w tył głowy. − Och! Mój zacny dziadziu! Ja muszę być artystą! − pokazałem teatralnie mój rysunek, wstając. − Mój zacny ojciec kazał mi, biednemu milordowi, iść na artystę! Jednak ja! Och! Ożenię się z mym zacnym słupem, który stoi przed szkołą! Razem uciekniemy! I będziemy szczęśliwi! Och! To by było takie piękne, ale.. to niestety niemożliwe! − przyłożyłem rękę do czoła i odchyliłem się do tyłu.

Wszyscy roześmiali się, a ja nadal odgrywałem moją śmierć.

− Hmm − podrapałem się w tył głowy. − Może powinienem zostać aktorem?

− O kurde − śmiał się ten słodziak z przypinkami. − Ty zawsze masz takie fazy?

− Ja? Och, nie! To niemożliwe! Skąd on się dowiedział, że hoduję marihuanę w mej zacnej piwnicy! O nie! Teraz trzeba będzie mą zacną roślinkę przenieść w inne miejsce! − udałem rozpacz. − I co ja teraz zrobię?! Och mój paziu! Jak mogłeś?! To niewybaczalne! Hmm.. Mam nowy wierszyk! − zaśmiałem się. − Jak Ci paziu wejdzie w drogę złam mu rękę, połam nogę. Gdy pomyśli, że to pech DOBIJ CH**A ŻEBY ZDECHŁ! − nie byłem w stanie nic więcej powiedzieć, bo śmiech odebrał mi mowę.

− Oj Zelo, Zelo.. Skąd ty takie teksty bierzesz? − dyrektor również się zaśmiał.

− Ja? Z głowy... Hmm.. Który dzisiaj? − spoważniałem.

− O ile się nie mylę to jest piętnasty październik.

− Rozumiem − mruknąłem.

− Stało się coś? − spytał troskliwie dyrektor.

− Nie. Nic. Zupełnie nic − spakowałem swoje rzeczy i ruszyłem do wyjścia z gabinetu. Dziadzio nie był zaskoczony, bo często wychodziłem bez jakiegokolwiek słowa, ale nie można było powiedzieć tego o reszcie.

− Ej! Zaczekaj! − zatrzymał mnie JongUp.

− Hm? − stanąłem i poprawiłem plecak.

− Nie możesz tak wychodzić bez słowa wyjaśnienia.

− Doprawdy? − mruknąłem. − A to niby czemu?

− Bo nie dokończyliśmy rozmowy! − zirytował się. − Rodzice powinni Cię wychować i powiedzieć, że nie wycho... − nie dokończył, bo walnąłem mu z prawego sierpowego.

− A Ciebie − wysyczałem. − powinni nauczyć, że przy niektórych ludziach pewne tematy są zakazane.

− Zelo! − krzyknął dyrektor. − Znowu bójka?! Jeszcze raz, a ...

− Wylecę ze szkoły − warknąłem. − Wiem to. W takim razie zrób to! Już! Co Cię powstrzymuje, hm?! To, że rodzice − ostatnio słowo prawie wyplułem. − wyrzucą mnie z domu? I tak nic dla nich nie znaczę, więc różnicy im to nie zrobi! Mam dość zgrywania tego, że wszystko jest w porządku! Do cholery! Mam tylko szesnaście lat! Nigdy nie będę taki, jaki chcielibyście żebym był! − odwróciłem się i wyszedłem trzaskając drzwiami.

Zawsze potrafiłem utrzymywać emocje..., ale oni... Byli inni.

Wszyscy schodzili mi z drogi. Nikt mnie nie zaczepił, a gdy już ktoś to robił, to warczałem na tą osobę. Wyszedłem ze szkoły i skierowałem się na boisko. Założyłem słuchawki, puściłem jakiś rap i usiadłem na ławce, gdzieś na środku. Rzuciłem plecak obok. Łokciami oparłem się o ławkę za mną. W rezultacie prawie leżałem i patrzyłem na niebo.

Chyba jednak głupio zrobiłem wydzierając się na nich i uderzając Jong’ a. Przecież nigdy nie miałem wyrzutów sumienia, więc czemu akurat teraz? Przypomniałem sobie jego zaskoczoną twarz po moim uderzeniu i poczułem dziwne ukłucie w okolicach serca. Westchnąłem i wstałem. Zabrałem plecak i otrzepując spodnie ruszyłem do szkoły. Dopiero teraz zauważyłem, że trzęsę się z zimna. No tak.. Geniusz ze mnie. Połowa października, a ja w samej bluzce. Wszedłem do szkoły i udałem się do gabinetu dziadzia. Pierwszy raz odkąd jestem w tej szkole zapukałem i po usłyszeniu „wejść”, wszedłem. Dyrektor spojrzał na mnie przelotnie i wrócił do wypełniania papierów.

− Słucham, panie Choi. − mruknął, nawet na mnie nie patrząc.

− Ja − przestąpiłem z nogi na nogę, zdenerwowany. Nigdy nikogo nie przepraszałem, więc.. − Przepraszam. Nie powinienem krzyczeć, ale denerwuje mnie to, że wszyscy chcą ułożyć mi życie. Wie pan jaki jest mój ojciec. Nigdy go w domu nie ma i nie zna mnie, a chce mi życie układać tak, jak on chce. A matka nie lepsza.

Dziadzio nic nie mówił i niepokoiło mnie to. Westchnąłem i ruszyłem do drzwi.

− Nie będę już przeszkadzać, panie dyrektorze.

Chciałem wyjść, ale zatrzymał mnie jego głos:

− Panie dyrektorze? − powtórzył. − A cóż takiego się stało, milordzie Zelo, że teraz jestem „panem dyrek-torem”?

Odwróciłem się zaskoczony i spojrzałem na rozbawionego mężczyznę.

−  Czyli nie jesteś zły?

− Mało mnie znasz, Zelo − uśmiechnął się. − Ale nie tylko mnie należą się przeprosiny.

− Wiem. Jak go znajdę to przeproszę. Do zobaczenia, dziadzio − zaśmiałem się i wyszedłem. Swoje kroki skierowałem do stołówki. Wszedłem i zacząłem rozglądać się po pomieszczeniu. Zobaczyłem chłopaków przy jednym stoliku. Widząc siniak na jego policzku ogarnęły mnie jeszcze większe wyrzuty sumienia. Wolnym krokiem podszedłem do nich jednocześnie ignorując szepty innych. − Jong − zacząłem cicho i niepewnie. − Możemy porozmawiać?

Chłopak spojrzał na mnie rozbawiony.

− Ale tym razem mnie nie pobijesz? − zaśmiał się.

− Chyba nie − podrapałem się w tył głowy.

− No doba. To chodź − wstał, ale musiał podeprzeć się stolika, bo pewnie zakręciło mu się w głowie.

Nie mogłem na to patrzeć, więc pierwszy ruszyłem do wyjścia ze stołówki. Chłopak wyszedł zaraz po mnie i stanął przede mną.

− Jong... Przepraszam, że Cię uderzyłem i nawrzeszczałem na Ciebie − mruknąłem.

− Nic się nie stało, Zelo... Wiem, że cierpisz. Wiem, że Twoich rodziców nigdy nie ma w domu.., bo są w pracy. Że nie pamiętają o Twoich urodzinach − westchnął. − Chcemy Ci pomóc, Zelo, ale musisz nam na to pozwolić. Przysięgam, że nigdy Cię nie zawiodę, ani nie zranię. Tylko pozwól sobie pomóc, mały.

− Jestem od Ciebie większy − pokazałem mu język.

− Popsułeś cały nastrój − zaśmiał się. − To jak?

Nie odpowiedziałem, ale wiedziałem, że chłopak wie jaką odpowiedź mu dam. Jong uśmiechnął się i zarzucił mi ramię na kark.

− Rzeczywiście jesteś wielki.

Ruszyliśmy do stołówki.

− Wiedziałem to już zanim mi to oznajmiłeś.

− I znowu wszystko popsułeś!

− Jakże mi przykro.

− Och! Ten Twój sarkazm.

− Jak ty się do mnie zwracasz?! Ja jestę milordę! A ty moim zacnym paziem! Zachowuj się! − zaśmiałem się.

− Och! Wybacz, mój milordzie! − ukłonił się teatralnie z ręką na moim karku. − Zapomniałem, zacny milordzie Zelo!

− Nie rób scen, mój zacny paziu!

− Masz wielkiego − powiedział nagle. − Eee.. To znaczy.

− Och! Mój paziu! Wiedziałem już to. Nie musiałeś mi tego uświadamiać, ale dziękuję za komplement! − wybuchnąłem śmiechem. − Skąd wiesz o mnie takie rzeczy?

− Widzisz... Ja dużo potrafię.

− Wiem..., ale skąd?

Usiedliśmy, a ja spojrzałem na niego wyczekująco. Nie przejmowałem się nikim ani niczym. Jong nie odpowiedział. Chwycił lód i przyłożył sobie do policzka, a następnie upił łyk soku.

− Gadaj − syknąłem.

− Wiem o Tobie dużo rzeczy, Choi Jun-Hong.

Zdziwiłem się, bo nigdy nie podawałem mu mojego imienia i nazwiska. Spojrzałem na niego mrużąc oczy. Skąd on mógł to wiedzieć? Od dziadzia? Nie, raczej nie.

− Skąd...?

− Oj, Zelo, Zelo...

Naszą jakże „ciekawą” konwersację przerwało chrząknięcie.

− Ach! No tak! Gdzie moja kultura?!

− Została za drzwiami − mruknął ten słodziak.

− To jest Choi Jun-Hong, ale nie lubi swojego imienia, więc mówcie mu Zelo. To jest nasz kochany lider − wskazał na tego z przypinkami. − Bang Yong-Gook, ale mówimy na niego YongGuk. Nasz kochany liderek rapuje. To jest Yoo Young-Jae − wskazał na tego z czarną bluzą. − Mówimy na niego YoungJae. I on jest takim jakby głównym wokalem. To jest Jung Dae-Hyun − to ten z niebieską bluzą. − Mówimy na niego DaeHyun lub Hyun i on głównie śpiewa, a nasz ostatni kochany słodziak Kim Him-Chan − to ten z tą białą bluzą czy czymś. − My mówimy na niego HimChan.. I pan słodziak śpiewa, rapuje i czasami jak wymyśli stroje to wszystkim szczęki padną − zaśmiał się. − Ja nazywam się Moon Jong-Up, ale to chyba wszyscy wiedzą.

Podrapałem się w tył głowy i spojrzałem na niego.

− Co?

Przez moje pytanie chłopak razem z krzesłem poleciał do tyłu.

− Hę? Powiedziałem coś nie tak? − wzruszyłem ramionami. − Czyli jestem najmłodszy? O ile się nie mylę.

− Hmm.. Masz szesnaście? − odezwał się Bang. − Jesteś ode mnie młodszy o pięć lat.

− Stary jesteś − stwierdziłem. − Dobra − wstałem. − Idę. Nudzi mi się tu.

− Na lekcje mam rozumieć?

− Nie. Po co mam na nie iść? − zdziwiłem się. − I tak pewnie mnie ze szkoły wyrzucą, więc nie robi mi to różnicy. Cześć.

Poprawiłem plecak i rozplątując słuchawki wyszedłem ze stołówki. Jak zwykle ubrałem moją czarno-białą bejsbolówkę i wziąłem deskorolkę, a następnie ruszyłem do domu.

C.D.N.