"Każdy ma prawo żyć jak chce" Kyo-Kanon-Bou 01

Tak, wiem, że jestem nienormalna, bo zaczynam kolejne opowiadanie, ale to nie moja wina, proszę mnie nie winić. Stwierdziłam, że dodam to, bo nie wiem kiedy napiszę cokolwiek. Niby mam wenę, ale tak bardzo mi się nie chce, że to nie do pomyślenia *śmiech* Wiem, że niektórzy gubią się na tym, bo nie wiedzą co było w poprzednich rozdziałach, bo zaczynam nowe, ale zrozumcie, że moja wena mnie nie słucha. Gdybym mogła to najpierw skończyłabym jedno, a później zaczynała drugie, ale niestety to tak nie działa :(

 Nie wiem czy są błędy, bo niczego nie poprawiałam. Nie chce mi się. Jak będę mieć chęci to może się za to zabiorę.

Zapraszam

***

[Chciałabym mieć włosy jak Bou *u*]

Jak zwykle do szkoły wszedłem po dzwonku. Na korytarzach nikogo już nie było, więc w miarę szybko ruszyłem do klasy biologicznej. Jak tylko wszedłem do klasy nauczyciel spojrzał na mnie mrużąc oczy.

− Dlaczego się dzisiaj spóźniłeś? − zaczął spokojnie. − Dzisiaj też napadły Cię wiewiórki?

− Ale to była prawda! − zaprzeczyłem, śmiejąc się.

− Jaasne. Więc? Czemu się dzisiaj spóźniłeś?

Starałem się żeby nikt nie zauważył lekkiego grymasu i bólu w moich oczach. Dzisiaj minęły dwa lata odkąd zginął mój ojciec, a matka zachorowała na nerki, a ja nie mogłem się z tym pogodzić.

− Etto − spuściłem głowę i podrapałem się w kark. − Tak wyszło − mruknąłem.

Nauczyciel chyba domyślając się prawdy powiedział:

− Dzisiaj Ci odpuszczę, ale to jeden jedyny raz, rozumiemy się?

− Tak − uśmiechnąłem się. − To ja już usiądę.

Ruszyłem do mojej przedostatniej ławki w środkowym rzędzie. Usiadłem na krześle i powoli zacząłem wyciągać potrzebne rzeczy do lekcji.

− I jak tam, panie pedałku? − usłyszałem kpiący głos.

Nie odpowiedziałem. Nie miałem siły teraz się z nim kłócić.

− Nie ignoruj mnie, dziewczynko − warknął.

− Daj mu spokój − ten, który to powiedział nazywał się chyba Ahikaru, a ten drugi Masaya.

− Spokój, Miku − warknął w stronę kolegi. − Będę robić co będę chciał, rozumiesz?

− Nie, nie rozumiem − odpowiedział spokojnie. − Nie strasz mnie. Wiesz, że się Ciebie nie boję, a ty mi nic nie zrobisz, więc uspokój się, Kanon. Chłopak nic Ci nie zrobił.

− Zrobił... istnieje.

Zabolało. Zabolało jak cholera. Spuściłem głowę i zagryzłem wargę. A czego innego mogłem się spodziewać? Dla wszystkich jestem śmieciem, więc dlaczego teraz miałoby być inaczej? Nigdy nikogo nie obchodziłem, zawsze byłem wyrzutkiem, który niewiadomo po co istnieje. Nie spodziewałem się niczego innego.

− Może ktoś do odpowiedzi? − odezwał się nagle nauczyciel. − Numer dwanaście nie ma oceny... Hmm...

Wiedziałem, że numer dwanaście to Kanon. Nie chciałem żeby dostał kolejną pałę, więc zgłosiłem się.

− Widzę, że pan Kazuhiro jest chętny. Proszę na środek.

Westchnąłem i ze spuszczoną głową wstałem.

− Nie zabij się o sukienkę − zakpił czarnowłosy.

− Nie musisz się martwić. Najwyżej umrę − wzruszyłem ramionami. − Tak będzie lepiej dla mnie i dla wszystkich − i nie zwracając uwagi na jego zszokowaną minę ruszyłem na środek.

− Uchroniłeś swojego kolegę przed odpowiedzią... Hmm... Ciekawe.

− Tak. Bardzo.

− W takim razie powiedz mi ... Co to jest? − wskazał na jakiś szkielet człowieka.

− Etto... Człowiek?

− Trafne spostrzeżenie − zaśmiał się. − A może coś więcej o tym człowieku? Może wymienisz mi kości, hm?

− Etto... To, to jest czołowa − odpowiedziałem na wskaźnik nauczyciela, który wskazywał czaszkę.

− Brawo. A to?

Przekrzywiłem głowę w prawo i podrapałem się po głowie.

− To jest ta... Ja wiem! Etto... Ach, wiem! Szczęka!

− Idealnie! A ta tutaj?

− No... udowa, nie?

− Dobrze. To funkcje szkieletu.

Spojrzałem na niego pytającym wzrokiem. Mężczyzna widząc to zaśmiał się, a ja obraziłem się.

− Chodzi o to żebyś powiedział co umożliwia nam nasz szkielet.

− Aaa... No to ten... Etto...  Eee − patrzyłem na niego jak na idiotę.

− Dobra.. Dostaniesz trzy. Może być?

− Wow. Pierwsza dobra ocena z biologii − zdziwiłem się. − Jakiś cud − mruknąłem i wróciłem na miejsce.

− Dziękuję − odezwał się Ahikaru.

− Hę? Za co? − spojrzałem na niego zdziwiony.

− Za to, że dzięki Tobie Kanon nie dostał kolejnej jedynki.

− Tsa.. Spoko − uśmiechnąłem się i odwróciłem się.

− Dlaczego?

Gdy usłyszałem to pytanie prawie z krzesła nie spadłem. Odwróciłem się do niego zszokowany, ale uśmiechnięty zarazem. Westchnąłem i spojrzałem mu w oczy.

− Tak wyszło − wzruszyłem ramionami.

− Pan Tsukiyama chyba chce do odpowiedzi.

− Nie. To ja go zagadałem − odezwałem się. − Chciałem się zapytać czy może mi wytłumaczyć zadanie z chemii − odwróciłem się do nauczyciela i uśmiechnąłem.

− Załatwiajcie te sprawy na przerwie.

− Gomen.

Widziałem ich zdziwione spojrzenia, ale nie przejąłem się nimi. Otworzyłem zeszyt na ostatniej kartce i zacząłem coś rysować. Tu kreska, tam kreska... Po paru minutach wyszedł mi idealny Shunsui z Bleach. (podobno Bou ma wielki talent plastyczny.. może to tylko plotki, ale w końcu w każdej jest choć ziarno prawdy. – dop. aut.)

− Kółko plastyczne jest na dole − usłyszałem nad głową głos nauczyciela.

− Wiem. I co w związku z tym? − nawet nie podniosłem głowy.

− Może powinieneś się tam zapisać, a nie rysować mi tu na lekcji.

− Ja? Do kółka plastycznego? Nie dzięki wolę gitarę.

− Kółko muzyczne też jest..

− Jakby jeszcze mnie nauczyli czegoś, co nie potrafię.

− Mówisz, że jesteś mistrzem? − podniósł brwi do góry.

− Tego nie powiedziałem. Po prostu tutaj uczą podstawowych rzeczy, a ja szkołę muzyczną zrobiłem w rok, więc raczej nic się tutaj już nie nauczę.

− Więc może powinieneś mieć podwójne lekcję w szkole muzycznej, jeśli do niej chodzisz, bo energię musisz rozładować.

Uśmiechnąłem się lekko pod nosem.

− Nie zagrałem na gitarze od ponad dwóch lat − spakowałem zeszyty.

− Ale...

− Nie udawaj, że nie wiesz − wstałem. − A „dlaczego” zapytasz? Domyśl się, Yuki.

− Miałeś mnie tak nie nazywać w szkole − westchnął.

− Ups. Za późno − warknąłem i wyszedłem z klasy, bo akurat zadzwonił dzwonek.

Wsadziłem do uszu słuchawki i nucąc pod nosem jakąś piosenkę z X-Japan ruszyłem korytarzem szukając kolejnej klasy. Westchnąłem zirytowany. Nudziło mnie już to udawanie, że wszystko jest dobrze. Miałem dość życia i tego świata. Każdy mną gardził. Usiadłem pod klasą od japońskiego. Podciągnąłem kolana pod klatkę piersiową i położyłem na nich brodę.

− Cześć. Jestem Ahikaru − ten chłopak z poprzedniej lekcji kucnął przede mną. − Niektórzy mówią mi Miku − wyciągnął do mnie rękę.

− Saitou, ale możesz mi mówić Bou − powiedziałem cicho i niepewnie uścisnąłem jego dłoń.

− Co tak nieśmiało? − usiadł „po turecku” przede mną.

− Ja tak zawsze − mruknąłem.

− Nie wydawałeś się taki.

Uśmiechnąłem się lekko, ale nic nie powiedziałem. Po chwili przyszedł ten czarno-włosy i spojrzał na mnie kpiąco. Spuściłem wzrok, a przy okazji głowę.

− Idź już − mruknąłem do Miku.

− Hm? − spojrzał na mnie pytająco, ale chyba po chwili zrozumiał. − Kanon uspokój się. Chłopak nic Ci nie zrobił.

− Chłopak? To pedałek.

− Może jestem gejem.. Masz coś do tego? Nie powinno Cię to obchodzić − spojrzałem mu wyzywająco w oczy.

− Nie, nie. Do gejów nic nie mam... Mam coś do Ciebie.

− Doprawdy? − warknąłem i wstałem. − Więc słucham.

Wyglądał na zdziwionego.

− No dalej. Co masz do mnie, hm? To, że tak się ubieram? To jak się zachowuję? To, że gram na gitarze? To, że czasami lubię się pomalować? Że jestem gejem? − wysyczałem. − No dalej. Nie krępuj się. A może to, że w ogóle żyję, hm? Uwierz mi, nie chcę tego i nigdy nie chciałem, ale niestety w tej kwestii nie mam nic do gadania – przypomnieli mi się chłopaki i potrzebująca matka.

Chłopak nie odpowiedział. Prychnąłem.

− Sam nie wiesz, więc jak się zdecydujesz to mi łaskawie powiedz. Albo nie. Gówno mnie to interesuje... Każdy ma prawo żyć jak chce...

Nie wiem, jak mogłem się tak zachować wobec niego. Lubiłem go, nawet bardzo, podobał mi się, ale... Nie mogłem znieść tego, jak mnie traktuje. Gdy w końcu dotarło do mnie co powiedziałem spuściłem głowę.

− Gomen − wyszeptałem i odszedłem.

Do klasy wszedłem parę minut po dzwonku. Nie spojrzałem na nikogo. Po prostu ruszyłem do mojej ławki. Usiadłem na krześle i skrzywiłem się.

− Może jakieś „przepraszam za spóźnienie”? − warknął nauczyciel.

Nie odpowiedziałem. Spuściłem głowę i zagryzłem wargę.

Reszta dnia minęła w zasadzie dość spokojnie. Po lekcjach odebrałem kurtkę i zarzucając ją na ramiona wyszedłem ze szkoły.

− Bou- chan!

Odwróciłem się w stronę głosu. To Reita, Ruki, Kai, Aoi, Uruha i Miyavi. Znowu „przyodziałem” swoją beztroską maskę i podszedłem do nich.

− Co wy tu robicie? − spojrzałem na każdego z kolei.

− Nie cieszysz się? − spytał Uru.

− Cieszę się, tylko mnie zaskoczyliście − uśmiechnąłem się. − Coś się stało?

− Chyba my powinniśmy o to zapytać − stwierdził Kai. − Dziwnie się zachowujesz.

− Ja? − podrapałem się w tył głowy. − No co wy? Idziemy?

− Możemy iść.

Widziałem spojrzenia prawie wszystkich osób, które wychodziły, ale nie przejmowałem się nimi.

− Kto to jest? − spytał Mev wskazując kogoś.

− Hm? Kto? − mruknąłem.

− No oni.

Podniosłem wzrok i napotkałem gniewne spojrzenie Kanon’ a. Spuściłem głowę i wzruszyłem ramionami.

− Nie wiem.

− Ubieraj tą kurtkę. − powiedział nagle Kai.

− Nie.

− Ubieraj!

− Nie.

− Rozchorujesz się, idioto!

− Najwyżej! − uciekłem mu.

Nie miałem humoru na takie rzeczy. Westchnąłem i wsadziłem ręce do kieszeni. Spuściłem głowę i zwolniłem kroku.

− Bou- chan? Co się stało? − Kai podszedł do mnie i objął mnie ramieniem.

− Nic − mruknąłem i wtuliłem się w niego.

− Bou- chan − chłopak stanął i przytulił mnie.

Usilnie starałem się aby po moich policzkach nie poleciały łzy. Nie chciałem im sprawiać problemów. Nie chciałem ich martwić.

− Bou- chan − pogłaskał mnie po plecach i włosach, a nie pozwalałem na to nikomu; tylko wyjątkowym ludziom. − Powiedz mi, co się stało?

Wzruszyłem lekko ramionami:

− Nic.

− Czy to chodzi o niego? − spytał Aoi.

Spojrzałem na niego. Chłopak patrzył na Kanon’ a i Miku.

− Idę z nimi pogadać − odwrócił się i chciał odejść, ale złapałem go za nadgarstek.

− Nie − warknąłem. − Nigdzie nie idziesz.

− Ale...

− Powiedziałem coś − wysyczałem. − Nigdzie nie idziesz i kropka.

− Ktoś skrzywdził mojego Bousia? − krzyknął Ruki. − Niech no ja go tylko dorwę to mu nogi z dupy powyrywam!

− AOI!! Nie denerwuj mnie idioto! Idziemy! − złapałem go za rękę i pociągnąłem. − No chodź... Proszę. Nic nie rób − szepnąłem zrezygnowany.

− Muszę − delikatnie wyciągnął swoją rękę z mojej i ruszył do nich.

                − AOI! Chodź tu! − nie zareagował. − Pierdol się, Shiroyama! − w końcu zadziałało.

Chłopak stanął zaskoczony, bo nigdy nie mówiłem do niego po nazwisku, ja w ogóle nie przeklinałem. Odwróciłem się i odszedłem. Słyszałem, że reszta mnie wołała, ale nie reagowałem na to. Cholera! Teraz będzie tylko gorzej. Tak bardzo nie chciałem się rzucać w oczy, ale jak widać nie wychodziło mi to. Uniosłem do góry brwi, czując, że ktoś mnie obejmuje. Spojrzałem w tamtą stronę. Shima- chan.

– Nie złość się na nas, Bou- chan. My chcemy dobrze.

– A ja nie chcę żebyście cokolwiek im mówili! Teraz będzie jeszcze gorzej, do cholery!

– Nie będzie gorzej. Zobaczysz – uśmiechnął się lekko.

– Boję się, Shima- chan – szepnąłem cicho. – Nie chcę was martwić.

– Bou- chan... Martwimy się o Ciebie. Wiemy jak jest i chcemy Ci pomóc.

– Nie chcę żebyście się martwili – jęknąłem i wtuliłem się w niego. – Chcę w końcu być samodzielny.. Nie chcę być skazany na czyjąś łaskę.

– Bou – westchnął. – Zrozum, że Cię kochamy i chcemy dla Ciebie jak najlepiej.

– Rozumiem, ale nie chcę was martwić. Wiesz.. Ja muszę już iść – oderwałem się od niego.

– Rozumiem. Do jutra.

– Do jutra – uśmiechnąłem się, a Shima pocałował mnie w policzek.

Pomachałem reszcie i ruszyłem przed siebie. Wsadziłem ręce do kieszeni i słuchawki na uszy. Zamknąłem się w swoim świecie, który niestety został szybko zburzony.

***

Rano nawet nie miałem ochoty żeby cokolwiek robić ze swoimi włosami czy wyglądem. Po prostu wyprostowałem włosy i związałem je w kucyk. Oczy podkreśliłem lekko na czarno. Wyglądałem ja diabeł z białymi włosami. Nic dziwnego. Byłem ubrany cały na czarno, tylko włosy wyróżniały się.

Wszedłem do szkoły po dzwonku i powoli skierowałem się do klasy. Nauczyciel nawrzeszczał na mnie, ale nie przejąłem się tym. Kanon patrzył na mnie kpiąco, ale jego również zignorowałem.

– Kazuhiro do odpowiedzi – usłyszałem na lekcji fizyki.

Podszedłem do tablicy ze spuszczoną głową.

– Potrafisz coś na dzisiaj?

– Nie – mruknąłem.

– Twoja matka nie byłaby zadowolona – pokręciła zrezygnowana głową.

Spuściłem głowę i zagryzłem wargę. Nie chciałem jej wspominać. Nie teraz. Usilnie starałem się nie rozpłakać. Nie odpowiedziałem. Po prostu ruszyłem do ławki. Widziałem zdziwione spojrzenie Kanon’ a i współczujące Miku, ale nie przejąłem się nimi.

Cały dzień nic do mnie nie docierało aż do pewnej przerwy...

Wpadłem na kogoś. Od razu zacząłem przepraszać i chciałem odejść, ale ta osoba nie pozwoliła mi. Podniosłem niepewnie wzrok i napotkałem oczy Kanon’ a.

– Co się dzieje?

– Nic – mruknąłem. – Puść mnie.

– Najpierw mi powiedz co się dzieje.

– Co Cię to interesuje, co? – warknąłem. – Nie chcesz żebym istniał, więc nie powinno Cię to interesować.

– Ja...

– Nieważne – przerwałem mu. – Puść mnie, proszę – jęknąłem.

– Nie. Powiedz mi co się dzieje.

– Co Cię to interesuje? – powtórzyłem.

Czarno-włosy milczał przez chwilę, ale w końcu usłyszałem jego niepewny głos:

– Przepraszam, że się tak zachowywałem. Ja musiałem.

– Puść mnie – upierałem się przy swoim.

– Nie. Powiedz mi.

– Co Ci tak zależy na tym? To chyba mój problem, a nie Twój, prawda?

– Nie chcę żebyś cierpiał – powiedział jeszcze ciszej.

– Nie wyszło Ci to. Całe dnie mnie gnębiłeś. Wtedy o tym nie pomyślałeś, nie? – spuściłem głowę. – Moja matka wczoraj ... pogorszyło jej się i zabrało ją pogotowie – szepnąłem prawie niedosłyszalnie. Czemu ja mu to mówię? – Od dwóch lat choruje na nerki, a wczoraj ... było jeszcze gorzej. Nie potrafię już być taki, jak dawniej. Już nawet nie mam siły by żyć, by robić cokolwiek. Przepraszam. Nie powinienem Ci tego mówić – pociągnąłem nosem.

– Cieszę się, że mi to powiedziałeś.

– Witam, panie pedałku – usłyszałem tak bardzo znienawidzony głos. – Już wyrywasz następnego? No, no, no.

– Spierdalaj – warknąłem.

– Odzyskałaś już język?

– Spierdalaj, do cholery – syknąłem i spojrzałem na niego. – Chyba, że chcesz, żeby Twoi koledzy dowiedzieli się jaką masz tajemnicę.

– Nie zrobisz tego. Boisz się.

– Jesteś pewien? – zakpiłem i spojrzałem mu w oczy.

– Tak.

– Czyli każdy ma się dowiedzieć, że jesteś gejem i robiłeś loda facetowi z matmy żeby zaliczyć półrocze? – uniosłem brwi do góry, a Kanon parsknął śmiechem. – I że chciałeś mi się dać przelecieć za milczenie?

– Jeśli ktoś się o tym dowie to jesteś skończony – podszedł do mnie.

– Nie boję się Ciebie. Zrozum to w końcu. Rób i mów co chcesz. Nie obchodzi mnie to. Mam w dupie zdanie Twoje i innych, kapujesz?

– Jeszcze zobaczymy. Każdy się dowie, że jesteś pedałem.

– Gejem – odezwał się jakiś głos za mną. – Nie pedałem, ale gejem. Tak ładniej brzmi.

Odwróciłem się i zobaczyłem szczerzącego się Miku.

– Kumpla trzeba bronić, nie? – zaśmiał się. – Spieprzaj – zwrócił się do chłopaka.

Tamten posłał nam zabójcze spojrzenie i odszedł. Byłem ciekawy co Aoi im nagadał, że stawili się za mną. Bolało mnie to, że nie robili tego z własnej woli, ale dlatego, że Yuu im kazał.

– Dzięki – mruknąłem i skierowałem się do wyjścia. Nie chciało mi się tu siedzieć, więc nie widziałem sensu żeby być w tej szkole nawet minutę dłużej.

Irytowało mnie to, że poszli za mną. Skrzywiłem się lekko i odebrałem kurtkę, a następnie ubrałem ją i wyszedłem na dwór. Przed szkołą jak zwykle była reszta. Oni mnie śledzą czy jak?

Westchnąłem zirytowany i podszedłem do nich.

– Co wy tu robicie? – warknąłem nie patrząc na nich.

– Stoimy – odpowiedział Kai.

– Idioci – zmrużyłem oczy i wsadziłem ręce do kieszeni.

Następnie nie zważając na nich ruszyłem przed siebie. Spuściłem głowę i szedłem dalej, nie patrząc na nikogo. Słyszałem ich kroki za mną. Irytowali mnie.

Nawet nie zauważyłem, że ktoś szedł naprzeciwko. Wpadłem na tą osobę i od razu zacząłem przepraszać.

– Jak zwykle chodzisz z głową w chmurach, słodziaku – usłyszałem tak dobrze znany mi głos.

Niepewnie podniosłem głowę i napotkałem czarne oczy. Mężczyzna, na którego wpadłem miał blond włosy, dość krótkie, wyprostowane i postawione. Czarny makijaż. Ubrany był w czarne, obcisłe, skórzane rurki z łańcuchem, czarną luźną bluzkę, skórzaną kurtkę. Na nogach miał glany, a na rękach pieszczochy.

Niewiele myśląc rzuciłem mu się na szyję. Blondyn objął mnie w pasie i przytulił do siebie.

– Bo mnie wywrócisz, księżniczko – wyszeptał mi do ucha.

– Wróciliście – uśmiechnąłem się.

– Stęskniliśmy się – usłyszałem drugi głos.

Odwróciłem głowę w tamtą stronę i ujrzałem chłopaka o dość łagodnych rysach twarzy. Miał czarne, dość długie włosy, a ubrany był cały na czarno. Kolejny z nich posiadał czarne włosy z przodu, a czerwone z tyłu. On miał na sobie czarne bojówki, czarną koszulkę i gruby pas z ćwiekami. Na ramionach oczywiście była zarzucona skórzana kurtka. Następni dwaj trzymali się za ręce. Byli parą. Jeden miał ciemno-brązowe włosy, czarne oczy, ciemno-szare spodnie, czarną bluzkę i tego samego kurtkę. Drugi był rudy, o dość dziewczęcych rysach twarzy. Jego ubiór nie różnił się praktycznie niczym od reszty; był po prostu bardziej obcisły i wyzywający.

Pewnie każdy kto przechodził obok nich twierdził, że to jacyś wandale, ale oni byli mili. Bynajmniej dla tego, kogo lubili. Mieli zespół – „Dir en Grey”. To dzięki nim zacząłem grać na gitarze. Kaoru mnie uczył.

Oderwałem się od Kyo i spojrzałem mu w oczy. Miał taki chłodny i arogancki wzrok, który bardzo różnił się od tego sprzed dwóch lat. Mężczyzna bardzo się zmienił; zmężniał.

– Zmieniłeś się – zmierzyłem go wzrokiem.

– Ty za to wcale. Wciąż słodki.

Zmrużyłem oczy i skrzyżowałem ręce na klatce piersiowej.

– Chyba Cię pojebało – parsknąłem śmiechem.

– Wyszczekany...

– Bouś! Mój malusi, Bouś! – krzyknął Kaoru i rzucił mi się na szyję.

– Ugh! Grubasie! Ciężki jesteś – warknąłem.

Czułem na sobie czujne spojrzenie Die. Nie patrzyłem w jego oczy, nie mogłem się przemóc. On zawsze potrafił z nich wyczytać wszystko, dosłownie.

– Schudłeś – stwierdził mierząc mnie wzrokiem. – Ty jesz coś w ogóle?

Niepewnie podniosłem głowę i spojrzałem w jego oczy. Chyba zobaczył w nich to, co chciał, bo podszedł do mnie i tak po prostu mnie przytulił. Nic nie mówił. Stałem tam ze spuszczoną głową, a on po prostu mnie przytulał do siebie. Nie ruszyłem się z miejsca, nie objąłem go. Po prostu stałem, jak lalka. Po chwili mężczyzna westchnął i odsunął się ode mnie.

– Nadal się mnie boisz? – wyszeptał. – Przecież wiesz, że nie chciałem tego...

Wzruszyłem ramionami.

– Spadam. Do zobaczenia – mruknąłem i chciałem odejść, ale mężczyzna nie pozwolił mi. Złapał mnie za nadgarstek.

– Zaczekaj...

– Czego ty jeszcze ode mnie chcesz? Mało ci, kurwa? Naprawdę? Nie rozumiesz co zrobiłeś? Co się stało przez tamto wydarzenie? Nie rozumiesz? Mam Ci to, kurwa, wyjaśniać? Może mam Ci list napisać drukowanymi literami?! Zraniłeś mnie, Die. Tobie najbardziej ufałem do cholery, ale – pokręciłem zrezygnowany głową. – Obiecałeś i złamałeś obietnicę, miałeś zostać, ale odszedłeś. Nie ufam Ci.

– Przepraszam. Wiesz, że nie chciałem.

– Skąd mam to niby wiedzieć? – spojrzałem mu w oczy. – Nic nie czuję przez to, rozumiesz? Wszystko co robię jest sztuczne – zaśmiałem się gorzko. – Nic nie jest jak dawniej.. Nic, rozumiesz?

– Nieprawda.

– Zmieniłem się, Die. Nie jestem taki, jak kiedyś.. Umiem sobie radzić w życiu, nauczyliście mnie tego. Mam dość pomiatania sobą. Nie jestem taki słodki i niewinny, za jakiego wszyscy mnie mają – uśmiechnąłem się kpiąco. – Nawet nie wiem czy moi „przyjaciele” mnie znają..

– Bou...

– Nie przerywaj mi – warknąłem. – Może te dwa lata temu byłem płaczliwym, nie umiejącym sobie radzić w życiu dzieckiem, ale wiesz... Wszystko się zmieniło, wszystko. Nie jestem już takim wesołym optymistą jak kiedyś, nie wierzę w siebie. W zasadzie... To w nic nie wierzę. Wszystko jest takie... nijakie – wzruszyłem ramionami. – Wszystko jest takie bez sensu – spojrzałem w niebo.

– Nie mów tak. Wszystko ma jakiś sens.

– Może i ma, ale nie czuję tego. Jestem jak, pierdolona, lalka. Nie mam uczuć, rozumiesz? Nie znam takich sytuacji, w których bym płakał czy coś... Nie ma... Tam w środku... Jest pustka.

– Przepraszam.. Naprawdę nie chciałem Cię zranić. Nie chciałem żeby tak wyszło. Wybacz, mi Bouś. Nie chciałem. Kurwa! Niczego tak bardzo nie żałuję jak tego, co zrobiłem Tobie... Przepraszam Cię.

Spojrzałem mu w oczy i widziałem w nich najprawdziwszy żal i smutek. Uśmiechnąłem się lekko i delikatnie wyciągnąłem swoją rękę z jego, po czym westchnąłem i przytuliłem się do niego.

– To przepraszam nie ma już znaczenia, bo jestem jaki jestem, ale wybaczam Ci, Die. Nie mam żalu, ale następnym razem pomyśl co robisz.

– Pewnie to wy jesteście to sławne Diru, hm? – usłyszałem głos Kai’ a za mną.

Dość niechętnie oderwałem się od mężczyzny i spojrzałem na nich.

– Jesteśmy sławni? – uśmiechnął się kpiąco Kyo.

– Jak widać – czarno-włosy wywrócił oczami. – Bou – zwrócił się do mnie. – Słyszałem co zrobiłeś.. Wiedz, że jeszcze raz coś takiego, to Cię zabiję.

– Nie boję się ciebie, Kai – teraz to ja wywróciłem oczami.

– Zmieniłeś się po spotkaniu z nimi – stwierdził. – Co się stało?

– Nie zmieniłem się. To wy w końcu dostrzegliście to, jaki jestem naprawdę.

– Więc dlaczego nas okłamywałeś?

– Tak jest lepiej.

– Dla kogo?

– Dla was.

– Nie pierdol – wtrącił się Aoi. – Znamy Cię, Bou.

– Gówno prawda – parsknąłem śmiechem. – Znacie takiego Bou, jakiego chciałem żebyście znali. Nie znacie mnie. Nigdy nie znaliście. Wy naprawdę myślicie, że jestem zakompleksionym nastolatkiem nie umiejącym sobie radzić w życiu? Serio myślicie, że nie potrafiłbym sobie poradzić z Kanon’ em? Naprawdę? – uśmiechnąłem się kpiąco. – Nie jestem taki... Przez te parę lat... Nie zauważyliście, że mój uśmiech nie jest szczery... Nic nie zrobiliście...

– Nie prawda, Bou!

– Prawda, kurwa!

– Znamy Cię – powiedział pewnie Kai. – Uważasz się za kogoś, kim nie jesteś, rozumiesz?

Widziałem rozbawione spojrzenia Diru.

– Zapisz mi swój numer – mruknąłem wyciągając telefon z kieszeni i podając go wokaliście.

– A jak nie to co? – zaśmiał się.

– Hmm.. Pomyślmy – udałem, że się zamyślam. – Nigdy więcej się nie spotkamy?

Mężczyzna wywrócił oczami, ale posłusznie wziął telefon i zapisał swój numer. Odebrałem od niego urządzenie i schowałem do kieszeni.

– Spadam. Odezwę się jeszcze.

Pożegnaliśmy się i już miałem odchodzić gdy Kyo złapał mnie za ramię i odwrócił w swoją stronę, a następnie brutalnie wpił się w moje wargi. Taak... On robił tak zawsze. Nie zmienił się.

Widziałem zszokowane spojrzenia Diru i chłopaków, ale nie przejmowałem się tym.

Uśmiechnąłem się lekko i wplotłem palce w jego włosy, ale nie pozwoliłem mu na dominacje. Całowaliśmy się chaotycznie, nie zwracaliśmy na nic uwagi.

W końcu Kyo ugryzł mnie w wargę i odsunęliśmy się od siebie. Poczułem metaliczny smak krwi w ustach i zmrużyłem oczy.

– Przez Ciebie mam rozwaloną wargę – warknąłem.

– Takie życie – parsknął śmiechem.

Poprawiłem grzywkę na oczach i rzucając mu mordercze spojrzenie, odszedłem w swoją stronę. Jak zwykle wsadziłem ręce do kieszeni i patrzyłem każdemu kpiąco i z wyższością w oczy.

Po zaledwie dwóch krokach usłyszałem, że dzwoni mi telefon. Wyciągnąłem urządzenie z kieszeni i odebrałem.

– Moshi, moshi.

~ Pan Kazuhiro?

– Tak, to ja. Z kim rozmawiam?

~ Jestem lekarzem pańskiej matki.

– Rozumiem – powiedziałem ostrożnie.

Nie zważając na innych ludzi, stanąłem w miejscu i zapatrzyłem się na krawężnik. Przeczuwałem, że to coś złego i nie myliłem się. Z jego następnymi słowami świat mi się zawalił:

~ Bardzo mi przykro, ale przed chwilą zmarła pańska matka. Reanimacja trwała dziesięć minut, jednak nie udało mi się. Moje kondolencje.

– Dziękuję za informację – odpowiedziałem chłodno. – Czy mogę przyjechać i ją zobaczyć?

~ Naturalnie.

– W takim razie zaraz tam będę.

~ Będę oczekiwać.

Rozłączyłem się i nawet nie rozglądając się, przeszedłem przez ulicę. Oczywiście pasy były parę metrów dalej, ale nie chciało mi się tam iść. Nie obchodziło mnie również to, że może mnie potrącić samochód. Jedyna osoba, która mnie rozumiała i szanowała... właśnie odeszła z tego świata. Nie miałem już po co żyć, nie widziałem w niczym sensu.

Samochody trąbiły, ale nie przyśpieszyłem, nie zwolniłem. Po prostu przeszedłem przez tą ulicę i ruszyłem dalej. Słyszałem, że chłopaki wołają mnie, ale ich również zignorowałem. Po chwili poczułem, że ktoś łapie mnie za ramię i odwraca w swoją stronę.